بررسی رابطه احساس محرومیت نسبی و کیفیت زندگی با تاکید بر بهزیستی جسمانی در دوران کووید ۱۹ (مطالعه موردی: شهروندان زن ساکن در تهران)

بررسی عدالت در روابط جنسیتی یکی از پیچیده ترین مفاهیم در دهه های اخیر می باشد که اهمیت آن برای توسعه اجتماعی، انسانی و کیفیت زندگی، به وسیله سازمان های بین المللی شناخته شده است. این مقاله به دنبال پاسخی برای این مساله است که، احساس محرومیت نسبی چه رابطه ای با کیفیت زندگی زنان دارد. جمعیت آماری را زنان ۱۸ سال به بالا که در سال۱۴۰۰ در شهر تهران ساکن بوده تشکیل داده اند. روش تحقیق پیمایشی و اطلاعات با تکنیک مصاحبه رو در رو در قالب پرسش نامه، گردآوری شده است. حجم نمونه ۴۰۴ نفر و نمونه ها به روش نمونه گیری احتمالی تصادفی بلوک بندی شهری از بین پنج منطقه انتخاب شده اند. برای داوری در باب فرضیات، از آزمون ضریب همبستگی (پیرسون، اسپیرمن)،F مستقل، Tهمبسته و رگرسیون تک متغیره استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد: متغیرهای (سن، میزان تحصیلات، تعداد اعضای خانواده، درآمد، وضعیت تاهل، اشکال خانواده) با کیفیت زندگی معنادار نیستند. اما با افزایش احساس محرومیت نسبی، کیفیت زندگی کاهش می یابد و بالعکس. همچنین بهزیستی جسمانی زنان در دوران شیوع کووید ۱۹کاهش یافته است. پس می توان گفت: هسته اساسی احساس محرومیت نسبی که عدالت است به شدت بر کیفیت زندگی زنان تاثیر گذار است. احساس بی عدالتی معلول شکاف عمیق بین ذهنیت و واقعیت خارجی است. بالطبع با تغییر شرایط و اطلاع رسانی به منظور اصلاح ذهنیت هاست که از احساس محرومیت کاسته می گردد.

کلیدواژه ها:

احساس محرومیت نسبی ، بهزیستی جسمانی ، زنان تهرانی ، کووید ۱۹ ، کیفیت زندگی