تبیین مفهومی تعادل فضایی به عنوان یک عامل پیشران درتدابیر سرزمینی الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

تعادل فضایی که ترجمان مفهوم عدالت اجتماعی در دانش آمایش بنیادین است ازجملهمحورهای اصلی در این حوزه بشمار می آید و انعکاسی از روابط تخصیص مرجح درآمدها درفضای زیستی در سطح کلان خود است. اگرچه در قلمرو دانش آمایش منظور از تعادل فضایی،سهم برخورداری جوامع از تسیهلات آموزشی، بهداشتی و ... نیست ولی کالبدهای مجسدسرزمینی همواره بیانگر نوع ارتباط ساکنین یک سرزمین در برخورداری از موقعیت های مرجح و برابر است. این مقاله که برگرفته از رساله پسادکتری موردحمایت معنوی مرکز الگوی اسلامیپیشرفت است با هفت متغیر در حوزه مکان و ۲۱ متغیر در قلمرو هویت اجتماعی و فرهنگی و بااتکا به منطق ریاضی در چارچوب شیوه پدیدارشناسی وضعیت تعادل فضا در ایران را به واکاوینشسته و با آزمون سیزده شهر بزرگ در ایران مرکزی به دستاوردهای ذیل نائل آمده است. تعادل فضایی در آمایش بنیادین در قالب مفهوم ظرفیت هویت زیستی B.I.C.C که مشتمل بر نگاره های طبیعی و اجتماعی است تعریم می شود.

کلیدواژه ها:

تعادل فضایی ، ظرفیت هویت زیستی ، آمایش بنیادین ، نگاره طبیعی واجتماعی.