ارزیابی ضریب نرخ بازهوادهی رودخانه ی سفیدرود

برآورد مناسب ضریب نرخ بازهوادهی یکی از مهم­ترین نیازهای اولیه مدل­سازی اکسیژن محلول و خودپالایی رودخانه­ها می­باشد. هدف اصلی مقاله حاضر ارزیابی ۲۹ معادله پرکاربرد پیشنهادی در برآورد ضریب نرخ بازهوادهی رودخانه­ها در قالب مطالعه موردی سفیدرود می­باشد. در این مقاله ارزیابی و مدل­سازی اکسیژن محلول سفیدرود با استفاده از روش تحلیلی استریتر– فلپس و کاربرد داده­های کیفیت آب موجود از چهار سری نمونه­برداری رودخانه مذکور انجام گرفت. بازه انتخابی از زیردست سد سفیدرود تا دریای خزر به طول تقریبی ۱۱۰ کیلومتر و در ۱۲ ایستگاه نمونه­برداری می باشد. نتایج ارزیابی معادلات برآورد ضریب نرخ بازهوادهی، حاکی از وجود بیشترین دقت در معادله "پارخوراست و پومروی" با خطای استاندارد، خطای میانگین ضربی و مجموع مربعات باقیمانده­هایی به ترتیب برابر با ۵۱/۰، ۰۵/۱ و ۳۵/۲ می­باشد. همچنین رفتارسنجی خودپالایی سفیدرود نشان ­دهنده بالا بودن نیاز اکسیژن­خواهی بیوشیمیایی و پایین­بودن توان خودپالایی این رودخانه در مهر ماه­ که مصادف با ورود حداکثر مقدار آلاینده­های غیرنقطه­ای مانند زهاب­های کشاورزی است می باشد

کلیدواژه ها:

: Biochemical Oxygev Demand ، Oxygen dissolved modelling ، Reaeration-rate coefficient ، Sefidroud River ، Streeter- Phelps. ، : استریتر- فلپس ، اکسیژن خواهی بیوشیمیایی ، ضریب نرخ بازهوادهی ، سفیدرود ، مدل سازی اکسیژن محلول