اثربخشی فعالیت های پرورشی بر خودکارآمدی دانش آموزان و کاهش استرس والدین

هدف پژوهش حاضر اثربخشی فعالیت های پرورشی بر خودکارآمدی دانش آموزان و کاهش استرس والدین بود. جامعه پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه شامل دانش آموزان و مادران دانش آموزان در سال ۱۴۰۲ بود. نمونه شامل ۳۰ نفر از این مادران است که بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. ابزارهای پژوهش ، پرسشنامه های استرس والدینی آبیدین (۱۹۹۵) و ناامیدی بک و همکاران (۱۹۷۴) بودند. پیش آزمون در قالب پرسشنامه های پژوهش از هر دو گروه آزمایش و گواه به عمل آمد. سپس آموزش ذهنیت رشدیافته توسط پژوهشگر به مدت ۱۰ جلسه ۷۰ دقیقه ای و در هفته دو جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا شد. بعد از پایان جلسات از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. یافته ها نشان داد، ذهنیت رشدیافته بر استرس والدینی و ناامیدی مادران دارای کودکان با نیازهای ویژه شهر مشهد تاثیر دارد (۰۱/۰.(P≤ از نتایج پژوهش حاضر می توان در مدارس استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

فعالیت های پرورشی ، خودکارآمدی دانش آموزان ، استرس والدین