مقایسه اثربخشی سه روش روان درمانی در کاهش اختلال نقص توجه - بیش فعالی کودکان پسر دبستانی پایه های سوم و چهارم شهر شیراز

این پژوهش به منظور مقایسه اثربخشی سه روش روان درمانی تعلیم خودآموزی کلامی به کودکان ، تعلیم رفتار درمانی و خودآموزی کلامی به مادران کودکان ، در کاهش بی توجهی و تکانشوری کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه -بیش فعالی انجام شده است . جامعه آماری مورد مطالعه ، مشتمل بر دانش آموزان پسر کلاس سوم و چهارم ابتدائی مدارس دولتی شهرستانهای شیراز بوده است . از جامعه موردنظر به شیوه تصادفی چند مرحله ای ۲۸۶۳ دانش آموز جهت تشخیص ADHD مورد غربالگری قرار گرفتند. بدین ترتیب ، مجموعا ۱۶۰ آزمودنی ADHD در چهار گروه ۴۰ نفری به طور تصادفی گمارده شدند. از همان کلاسها، ۴۰ کودک بهنجار به طور تصادفی جهت گروه گواه بهنجار انتخاب شد. پژوهش به شیوه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با پنج گروه انجام شد. چهار گروه متعلق به کودکان ADHD است و یک گروه مربوط به کودکان طبیعی است . نوع مداخله در گروههای ADHD به روش تصادفی تعیین شد. متغیرهای وابسته (بی توجهی و تکانشوری ) با فرم فارسی آزمون عملکرد پیوسته ارزیابی شد. نتایج نشان داد، گروه تعلیم خودآموزی کلامی به کودک بیشترین را بهبودی را در عملکرد نشان می دهد. تحلیل واریانس چند متغیری و تحلیل واریانس یک راهه ، و روش پیگیری توکی ، تفاوتهای معنی داری بین گروههای تعلیم خودآموزی کلامی به مادر و کودک از یک سو و گروههای گواه از سوی دیگر در پاسخهای صحیح و حذف نشان داد گروه تعلیم رفتار درمانی به مادر با هیچ کدام از گروههای گواه تفاوت معنی داری نشان نداد.

کلیدواژه ها:

اثربخشی ، روان درمانی ، اختلال نقص توجه - بیش فعالی