امکان یا عدم امکان حرکت به سمت کاربست هوش مصنوعی در فرایند تولید علوم اسلامی

به دنبال پدید آمدن و رشد چشمگیر رایانه ها از اواسط قرن گذشته میلادی، این تصور به وجود آمد که این پیشرفت ها به نقطه ای خواهد انجامید که در آن با همین روش های مطرح در علوم رایانه می توان هوش انسانی را به صورت هوش مصنوعی بازسازی کرد و رایانه ها قادر به انجام اموری خواهند بود که از موجودی هوشمند مانند انسان بر می آید. در میان دانشمندان علوم رایانه ای این پروژه با عنوان «هوش مصنوعی» (AI) شهرت یافت و نظریات گوناگونی پیرامون امکان موفقیت آن مطرح گردید. رویکرد قوی در صدد ساخت ماشینی است که حقیقت هوش انسانی را داشته باشد، در حالی که در هوش مصنوعی ضعیف به داشتن کارکرد اکتفا می شود. در این پژوهش به این نتیجه می رسیم که هوش مصنوعی می تواند یاری بخش ما در تولید تفکر انسانی و به طبع آن عامل تولید علوم انسانی و اسلامی خواهد شد. رایانه (هوش مصنوعی) در هیچ کدام از اقسام علم و آگاهی دارای نسبت تساوی با انسان نیست و درست این است که بگوییم که رایانه اصلآ نمی تواند عالم به معنای حقیقی گردد. اما درمورد کارکرد، رایانه در مورد علم حضوری به دلیل این که تنها برای مجردات معنا دارد فاقد کارکرد است. در مقابل از رایانه توقع می رود که در مورد تصورات جزئی، معقولات اولیه و نیز تصدیقات دارای کارکرد کامل باشد، که البته دلایل هر کدام به تفصیل بیان گردید.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، رایانه ، نشانه گرایی ، پیوندگرایی ، کارکرد ، علوم اسلامی.