بررسی اصول طراحی داخلی مسکن حداقلی با رویکرد انعطاف پذیری

از ابتدای تولد انسان نیاز به مسکن به عنوان مهمترین نیاز از اهمیت و توجه زیادی برخوردار بوده است. خانه فضایی برای رشد و توسعه ارزشمندترین نهاد اجتماعی یعنی خانواده است که باید نیازهایی مانند آسایش آرامش حریم خصوصی، امنیت و غیره را تامین کند. امروزه با افزایش جمعیت و افزایش هزینه ها تمایل خانواده ها به آپارتمان نشینی افزایش یافته است. زندگی در خانه های کوچک باید پاسخگوی نیاز خانواده باشد که اینطور نیست و باعث بارضایتی ساکنان می شود. این خانه ها جایی نیستند که مردم بتوانند نیازهای خود را برای به دست آوردن آرامش برآورده کنند. یعنی فضایی که مردم در آن احساس راحتی کنند و بتوانند راحت زندگی کنند. در شرایط کنونی ایران با توجه به افزایش روزافزون جمعیت و مهاجرت به شهرها تامین مسکن مناسب به یکی از مهمترین نیازها و مسائل تبدیل شده و اهمیت تولید انبوه واحدهای مسکونی بیش از پیش بالا رفته است. از سوی دیگر به دلیل گرانی زمین و مسکن طراحی و ساخت واحدهای مسکونی کوچک روز به روز در حال افزایش است. مسکن امروزی بدون توجه به اصول معماری داخلی و بدون تحلیل نیازهای مختلف افراد طراحی و اجرا میشود در نتیجه بسیاری از افراد و خانواده ها با وجود بسیاری از نیازهای خود به زندگی در واحدهای کوچک بسنده می کنند. انعطاف پذیری در فضا، به عنوان رویکردی است که در این راستا میتواند پاسخگوی نیازهای افراد مختلف در چنین خانه های کوچک باشد. از این رو در پژوهش حاضر با رویکردی انعطاف پذیر به طراحی داخلی واحد مسکونی می پردازیم تا بتوانیم طرح های جدیدی را برای معماران و طراحان پیشنهاد کنیم تا بتوانند با استفاده از این راهکارهای پیشنهادی واحدهای بهینه و مطلوبی را برای ایجاد امنیت و آسایش افراد ایجاد کنیم .