ارتباط خودتنظیمی و تاب آوری با اضطراب کرونا در دانشجویان

هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه خودتنظیمی و تاب آوری با اضطراب کرونا در دانشجویان بود. پژوهشحاضر، توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه آماری را دانشجویان مقطع دکتری در حال تحصیل در دانشکدهروانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه آزاد واحد تهران مرکزی تشکیل دادند. حجم نمونه پژوهش، ۲۲۰ نفر بود که ازطریق تکمیل پرسشنامه آ نلاین به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. ابزارهای به کار گرفته شده شاملپرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون، پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی هافمن و کاشدان و مقیاس اضطراب کرونابود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج نهاییپژوهش حاکی از آن بود که بین اضطراب کرونا با تاب آوری رابطه منفی و معناداری وجود دارد بدین معنا که هرچه تاب آوری افزایش یابد، اضطراب کرونا کاهش مییابد به عبارتی تاب آوری نقش مهمی در موقعیتهایاسترسزا دارد و چالشهای تاثیرگذار بر سلامت روان را کاهش میدهد. همچنین نتایج حاصل از این پژوهشنشان داد که بین اضطراب کرونا با خودتنظیمی رابطه منفی و معناداری وجود دارد به طوری که هر چهخودتنظیمی افزایش یابد اضطراب کرونا کاهش می یابد. در نهایت، استفاده از آزمون رگرسیون چندگانه همزماننشان داد که متغیرهای تاب آوری و خودتنظیمی در تبیین اضطراب کرونا نقش دارند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، خودتنظیمی ، اضطراب کرونا