مدل مسیریابی خدمات تغذیه کننده های شبه همگانی با استفاده از خودروهای خودران در معابر شهری

اگر از خودروهای خودران در طرح خدمات تماس - سفر استفاده شود، محدودیت های مربوط به وجود راننده، مانند محدودیت زمانی رانندگی، از بین می روند. مسئله مسیریابی تماس – سفر مطالعه حاضر به دنبال ارائه برنامه ریزی مسیریابی ناوگانی از وسایل نقلیه خودران الکتریکی است، که به گروهی از درخواست های سفر خدمت رسانی می کنند. هدف از مسئله تعریف شده، بهینه سازی تعداد ناوگان برای خدمت رسانی، کمینه کردن هزینه های مسیرهای خودروها و ناراحتی مسافران است. مسئله حاضر علاوه بر محدودیت های راحتی سفر کاربران، با چالش هایی از جمله مدیریت باتری و انحراف مسیر خودرو ها به ایستگاه های شارژ نیز مواجه است. در پژوهش حاضر ابتدا یک مدل ریاضی چند هدفه مقید متناسب با مسئله مسیریابی مورد نظر بررسی می گردد، سپس یک روش حل دو مرحله ای مبتنی بر الگوریتم فرا ابتکاری ژنتیک ارائه می گردد. ساختار الگوریتم ژنتیک به گونه ای معرفی می گردد که تعیین تعداد ناوگان و تخصیص مسافران به خودروها را شامل شود. برای حل مسئله و تحلیل نتایج بدست آمده با روش حل پیشنهادی، نمونه داده های جدیدی، از طریق پردازش داده های خام شرکت اوبر در شهر سانفرانسیسکو آمریکا، ایجاد گردید. نتایج نشان می دهند که روش حل پیشنهادی قادر به بدست آوردن جواب های با کیفیت در زمانی قابل مقایسه با روش حل دقیق شاخه و برش مطالعه پیشین می باشد. همچنین نتایج حل مسئله برای نمونه داده های جدید نشان می دهد که همواره استفاده از حداقل تعداد ناوگان منجر به جواب های برتر و بهینه نمی شود. به علاوه نتایج حاکی از آن است که مقصد یکسان برخی مسافران در هنگام فعالیت خدمات تغذیه کننده، باعث افزایش میزان همسواری می گردد.

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، خدمات تغذیه کننده ، خدمات شبه همگانی ، خودروهای خودران الکتریکی ، مسئله مسیریابی