تفاوت ضمانت در قانون مدنی و تجارت

ضمانت، یکی از عقود پیش بینی شده در قانون مدنی و قانون تجارت است که به موجب آن، یک نفر، پرداخت وجه یا مالی را که برعهده دیگری است، بر عهده بگیرد و بدین ترتیب، مسئولیت پرداخت دین یا انجام تعهد، به طور کامل، از ذمه بدهکار اصلی، برداشته شده و به ذمه ضمامن، منتقل خواهد شد و طلبکار، صرفا حق مراجعه به ضامن را خواهد داشت. همانطور که مستحضر هستیند از دیرباز تاکنون اختلافاتی در باز پس گیری بدهی ها و قرض هایی که به افراد دیگر داده می شد وجود داشته و دارد و اخیرا نیز کمتر کسی اقدام به قرض دادن پول و ... به دیگران می نماید و بی اعتمادی در ا ین راستا حاکی گردیده ولی در جهت حل این مشکل ضمانت در قانون مدنی و قانون تجارت پیش بینی گردیده و هدف از ضمانت این می باشد که، عمدتا به منظور ایجاد اطمینان خاطر طلبکار در عقد قرض، منعقد می گردد و هدف اساسی آن این است که طلبکار، از اهرم فشاری برای بازگرداندن مال یا پولی که به دیگری قرض داده، برخوردار باشد و در صورت لزوم، بتواند از آن، استفاده کند اما شخص ضامن و مضمون عنه (مدیون اصلی) و مضمون له (طلبکار) دارای یک سری شرایط و مسئولیت ها می باشند و از طرفی برخی از این مسائل در رابطه با مبحث ضمانت در قانون مدنی و قانون تجارت دارای تفاوت ها و تمایزهایی می باشند که هدف اصلی از تبیین و نگارش این پژوهش بررسی ضمانت و شرایط حاکی از آن در دو قانون فوق الذکر و بررسی وجه تمایز ضمانت مستقل (تجارتی) از ضمانت تبعی (مدنی) می باشد.

کلیدواژه ها:

ضمان ، ضمانت ، نقل ذمه ، ضم ذمه ، تضامنی ، ضامن ، مضمون له ، مضمون عنه ، دین ، تعهد