اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر استرس ادراک شده و سرکوبگری عاطفی بیماران عروق کرونری قلب

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر استرس ادراک شده و سرکوبگری عاطفی بیماران عروق کرونری قلب صورت گرفت. روش: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری شامل تمامی بیماران عروق کرونر است که به مراکز درمانی شهر تبریز مراجعه کرده بودند و توسط پزشک متخصص، تشخیص را دریافت کرده بودند. نمونه­ی پژوهش ۳۰ نفر بودند که به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به گروه­های آزمایش و کنترل به صورت یکسان گمارش شدند. گروه آزمایش به صورت گروهی، در ۸ جلسه دوساعته، تحت درمان مبتنی بر شفقت قرار گرفتند، درحالی که اعضای گروه کنترل هیچ گونه مداخله­ی درمانی دریافت نکردند. ابزارهای جمع­آوری داده­ها، مقیاس استرس ادراک شده و پرسشنامه سازگاری وینبرگر بودند. برای تجزیه وتحلیل داده های پژوهش حاضر از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت در کاهش استرس ادراک شده (۰۱/۰> P) و سرکوبگری عاطفی (۰۱/۰> P) بیماران عروق کرونری قلب تاثیر معناداری داشته است. نتیجه گیری: می­توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر شفقت، روشی موثر در کاهش استرس ادراک شده و سرکوبگری عاطفی بیماران عروق کرونری قلب بوده است.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، استرس ادراک شده ، سرکوبگری عاطفی ، بیماران عروق کرونری قلب