بررسی اثربخشی اشتغال در شبکه شغلی بهبودیافتگان بر ماندگاری مبتلایان به اختلال مصرف مواد در درمان

مقدمه: تمرکز اصلی برنامه های پیشگیری از عود، بر بیماران است. با این حال محیط شغلی بیماران و ارتباطات آن ها با همکارانشان می تواند نقش مهمی در برنامه های پیشگیری از عود ایفا کند. این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی شبکه های شغلی بهبودیافتگان بر ماندگاری در درمان افراد در حال بهبودی انجام شد. روش: مطالعه به روش موردی-شاهدی و گذشته نگر در میان اعضای شبکه شغلی بهبودیافتگان (۸۵ نفر) و  افراد ترخیص شده از مراکز اقامتی میان مدت (۸۵ نفر) در تهران انجام شد. گروه های مورد و شاهد از نظر سن، سن شروع مصرف، مدت زمان مصرف و تاریخ پذیرش در مراکز درمان یا شبکه همسان سازی شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات تست اعتیاد انجام شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کای دو و یومن ویتنی استفاده گردید. نتایج: اکثر شرکت کنندگان مجرد بودند (۱/۴۴%) و در دامنه سنی ۴۰-۳۱ سال قرار داشتند. (۲/۴۸%) نتایج نشان داد که اختلاف معناداری در ماندگاری در درمان و مدت پرهیز میان دو گروه مورد و شاهد وجود دارد. مدت زمان پرهیز در گروه مورد چهار برابر بیشتر گزارش شد. بحث و نتیجه گیری: شبکه شغلی بهبودیافتگان یک روش موثر برای کاهش شروع کننده های محیط کار و پیشگیری از عود در میان مصرف کنندگان مواد بود. بررسی هزینه اثربخشی و کارآزمایی بالینی برای مطالعات آتی پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

Peer-Supported Vocational Network ، Relapse Prevention ، Substance Use ، شبکه شغلی افراد درحال بهبودی ، پیشگیری از عود ، مصرف مواد