بررسی سبک های معماری سنتی و مدرن در توسعه ساختمان های پایدار (مطالعه موردی: واحد های مسکونی)

معماری سنتی ایران همواره بر بستر معرفت و توجه به ارزش های انسانی حرکت کرده است. معماری مدرن ریشه در نوع بومی دارد. در سطح جهانی، هر گروه فرهنگی شکل خاص خود را از معماری بومی دارد، اگرچه رویکرد ممکن است از منطقه ای به منطقه دیگر و همچنین در بین افراد متفاوت باشد. سبک های معماری سنتی و مدرن در ایالت مینا نیجر، نیجریه در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرند زیرا این سبک ها دارای شیوه های اقلیمی، اقتصادی و اجتماعی - فرهنگی متمایز هستند. نتایج مطالعه نشان داد که واحدهای مسکونی سنتی با فاصله زیادی از واحدهای مدرن بهتر عمل کردند. یافته های پژوهش ویژگی های زیر را به عنوان بخشی از معماری بومی مانند وجود حیاط، پوشش گیاهی، اتصال به طبیعت و ساخت و ساز با استفاده از مصالح طبیعی نشان داد. از سوی دیگر معماری مدرن فاقد حیاط، پوشش گیاهی نامناسب و دوری از طبیعت است. همچنین با استفاده از مصالح ساختمانی وارداتی ساخته شده است، اگرچه معماری مدرن این امکان را به پنجره ها می دهد که ابعاد بزرگی داشته باشند. یافته ها همچنین نشان می دهند که معماری بومی آسایش حرارتی بیشتری نسبت به معماری مدرن فراهم می کند، زیرا دومی دارای چگالی بار گرمایشی سنگین است، یعنی ۹۵۷۱ (وات). این مقدار ۵۰ درصد بیشتر از اوج بار گرمایش سازه معماری سنتی یعنی ۲۱۰۹ (وات) است. در نهایت، این مطالعه توانست معنای هزینه بالای معماری مدرن را در مقایسه با معماری بومی مشخص کند. علاوه بر این، این مطالعه همچنین ثابت کرد که واحدهای مسکونی بومی از نظر آسایش حرارتی، استفاده از مصالح مقرون به صرفه و طبیعی و خواص حرارتی ساختمان بسیار بهتر از واحدهای مدرن هستند. این محقق توصیه می کند که اجزای معماری بومی و مدرن باید به درستی برای توسعه خانه های پایدار در شمال نیجریه ادغام شوند.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، مدرن ، ساختمان های پایدار ، واحد های مسکونی ، سبک ، اقلیم.