مروری بر بیماری دیستروفی عضلانی و روش تشخیص آن

افراد مبتلا به دیستروفی عضلانی در سن ده سالگی حرکت مستقل خود را از دست می دهند، به دنبال آن دچار اسکولیوز و از دست دادن عملکرد اندام فوقانی در دوران نوجوانی خود می شوند و در بیست سالگی به کاردیومیوپاتی های شدید و مشکلات تنفسی مبتلا می شوند. امید به زندگی افراد مبتلا به دیستروفی عضلانی در پنج دهه گذشته، به دلیل پیشرفت در مراقبت، داروها و معرفی فناوری مراقبت در منزل به طور قابل توجهی بهبود یافته است.تعداد قابل توجهی از بزرگسالان مبتلا به دیستروفی عضلانی با اختلالات جسمی شدید و وابستگی شدید به مراقبت وجود دارند. الکترومیوگرافی به عنوان یکی از روش های ارزیابی بیماران مبتلا به بیماری عصبی عضلانی در دسترس میباشد. الکترومیوگرافی نمایی از آرایش آناتومیکی فیبرهای عضلانی فردی و کل واحدهای حرکتی ارائه می دهد. تغییرات مشخصه در این متغیرها در طیفی از اختلالات عصبی عضلانی رخ می دهد. تغییرات حاصل در سیگنال الکترومیوگرافی امکان تعیین پاتوفیزیولوژی زمینه ای را فراهم می کند. هدف از مقاله فوق مروری بر بیماری دیستروفی عضلانی وروش های تشخیص آن میباشد.

کلیدواژه ها:

دیستروفی عضلانی ، اندام فوقانی ، اختلال عصبی و عضلانی ، الکترومایوگرافی