داربست نانوالیافی پیزوالکتریک پلی (ال-لاکتیک اسید) (PLLA) برای مهندسی بافت استخوان

نقص های استخوانی در سراسر جهان سالانه در حال افزایش است. مهندسی بافت، یک رویکرد تازه برای بازسازی بافت سخت آسیب دیده با تهیه داربست پیشنهاد می کند. الکتروریسی به عنوان یک روش ساده و مقرون به صرفه برای تهیه داربست های استخوانی متخلخل از پلیمرهای زیست سازگار شناخته می شود. داربست های نانوالیافی الکتروریسی می توانند ECM بومی را تقلید کنند و به همین دلیل کاربرد بسیاری در مهندسی زیست پزشکی پیداکرده اند. پلی (ال- لاکتیک اسید) یک پلیمر زیست تخریب پذیر، پیزوالکتریک و با خاصیت جذب زیستی است. در این بررسی، ابتدا داربست های بر پایه پلی(ال -لاکتیک اسید) با روش الکتروریسی در سه نرخ تغذیه متفاوت تهیه شده اند. نتایج حاصل از تصویربرداری SEM نشان می دهد داربست الکتروریسی با نرخ تغذیه ۰/۷ میلی لیتر بر ساعت، نانوساختار تصادفی، یکنواخت و بدون دانه های تسبیحی دارد. سپس، خاصیت پیزوالکتریک نمونه بهینه با آلوگرفت استخوانی مقایسه شد و حساسیت ۲۱ برابری نسبت به استخوان از خود نشان داد. از همین رو یک نماینده مناسب برای استفاده در مهندسی بافت استخوان است.

کلیدواژه ها:

استخوان ، مهندسی بافت ، پلی(ال-لاکتیک اسید) ، الکتروریسی ، پیزوالکتریک