تبیین نقش معماری سبز بر ارتقا تعاملات اجتماعی ساکنان در مجتمع های مسکونی

انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و برای رسیدن به نیازهای جسمانی و روانی خود ناچار به تعامل با افراد دیگر است . در گذشته تعاملات اجتماعی افراد در محل سکونت در میان فضاهای عمومی که بین خانه ها وجود داشته ، بوده است . اما در دوران معاصر با وجود ارتباطات عمودی که در مجتمع های مسکونی قرن اخیر بوجود آمده، فقدان فضاهایی که این تعاملات صورت بگیرد کاملا احساس می شود که عدم توجه به این نیاز اساسی انسان یعنی تعامل با دیگران، می تواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید. هدف اصلی این تحقیق دستیابی به روشهایی برای حل مسائل مربوط به ارتقا تعاملات اجتماعی در فضای سبز مجموعه های مسکونی می باشد. با در نظر گرفتن مشکلات مربوط به کمبود فضاهای سبز در جهت ارتقا تعاملات اجتماعی مجموعه ها دستیابی به راههای حذف این عوامل و همچنین روشها و نکاتی که به نحوی می تواند در ارتقای کیفیت فضای سبز مجموعه ها موثر باشند. پژوهش حاضر سعی بر این دارد که به بررسی و شناخت عوامل موثر در طراحی فضاهای سبز مجتمع های مسکونی بپردازد، و راهکارهایی را ارائه نماید که سبب بهبود افزایش تعاملات اجتماعی در میان ساکنان گردد، بدین منظور در این تحقیق پس از بیان مباحثی در حوزه نیازها و روابط اجتماعی انسانها در محیط و تاثیرات آن و نقش فضاهای سبز در کیفیت تعاملات اجتماعی با بهرهگیری از مطالعات از پیش صورت گرفته توسط سایر محققین در این زمینه ، اصول و معیارهای جهت ارتقا تعاملات اجتماعی مورد سنجش قرار گرفته است . روند تحقیق به این صورت می باشد که از طریق مطالعات کتابخانه ای و با توجه به اسناد موجود به بررسی نقش فضاهای سبز مجتمع های مسکونی در افزایش تعاملات اجتماعی پرداخته ، و در پایان به این نتیجه برسد که فضاهای سبز موجود بین مجتمع های مسکونی هم باعث تعامل بین انسان با طبیعت و هم محیطی جهت ارتقا تعامل ساکنان با یکدیگر می شود.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، مجتمع مسکونی ، فضای سبز ، معماری سبز