بهره گیری از نقش ارزشمند و راهبردی معماری بومی در جهت تجلی اصول و ارزش های معماری پایدار

معماری پایدار راهی موثر جهت حفظ منابع زیست محیطی و احترام به طبیعتی است که مهربانانه و سخاوتمندانه منابع غنی و ارزشمند خود را در اختیار ما انسان ها قرار می دهد. از آنجا که این نوع معماری از رویکردی آگاهانه در مبحث استفاده از انرژی و حفاظت از محیط زیست استفاده می کند لذا بررسی و شناخت اصول و معیارهایی که زمینه ساز این نوع معماری ارزش آفرین و بی بدیل می شوند بسیار مهم و حائز اهمیت می باشد. یکی از این اصول راهبردی و کلیدی در این زمینه توجه به ویژگی ها و ارزش های معماری بومی می باشد. این نوع معماری ، ریشه در فرهنگ و سنت های منطقه ی خود داشته و در تعامل و سازگاری هماهنگ و مناسب با اقلیمی است که در آن رشد کرده و با وقار و اصالت وصف ناپذیر خویش توجه همگان را به خود جلب کرده است . معماری بومی از آن جهت که دارای ارتباطی نزدیک و همسان با ویژگی های بافت خود می باشد و با خصوصیات اقلیمی و جنبه های فرهنگی محیط پیرامون خود به خوبی عجین شده است ، همچون الماسی درخشان هویت و اصالت خود را به رخ می کشاند. توجه به ارزش ها و ویژگی های معماری بومی می تواند زمینه ساز معماری پایدار و در واقع شیوه ای راهبردی و ارزشمند برای بقای هر چه بهتر و بیشتر این نوع معماری باشد. چرا که با توجه به آثار معماری بومی و مستندات کتابخانه ای ، این بناها در زمان و مکان خود به خوبی با اهدا ف رویکرد پایداری مطابقت می کردند. پژوهش حاضر بر لزوم هماهنگی و سازگاری معماری با اقلیم و در نتیجه تحقق مولفه های زیست محیطی تاکید می کند. روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی - تحلیلی می باشد و مطالعات کتابخانه و اسنادی در نوشتن این مقاله بسیار موثر بوده است .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، محیط زیست ، اقلیم