الگوی توسعه نگرش زیست محیطی معلمان به تفکیک جنسیت، با تاکید بر مناطق شهری و روستایی (مطالعه موردی: استان آذربایجان شرقی)

انسان ها به عنوان عامل اصلی و اثر گذار معضات زیست محیطی به شمار می روند. از همین رو اصاح روند بحران محیط زیست در گرو اصاح آموزه های انسان و تغییر نگرش، دانش، حساسیت انسان ها نسبت به سرنوشت خود و محیط پیرامون خود می باشد. از سویی، مساله آموزش محیط زیست می تواند به عنوان یکی از راهکارهای اصلی و مهم در راستای ارتقاء سطح آگاهی مردم جامعه به شمار آید و قدرتی بزرگ برای جلوگیری از تخریب محیط زیست باشد. مطالعه حاضر در صدد بررسی الگوی توسعه نگرش زیست محیطی معلمان به تفکیک جنسیت، با تاکید بر مناطق شهری و روستایی است . انجام این مطالعه به شیوه مروری است که با رویکرد بررسی مطالعات، تحقیقات و سایر منابع انجام شده است. در این بررسی تاش شده است، ضمن بیان مقدمه، به محیط زیست و توسعه نگرش زیست محیطی، پژوهش های انجام شده در زمینه نگرش معلمان پیرامون آموزش محیط زیست و... پرداخته شود. بر اساس مطالعات انجام شده و دیدگاه ها و نظرات پژوهش گران پیرامون موضوع مقاله، نتایج حاکی از آن است تفاوت معناداری بین انسان محوری و محیط محوری و بی اعتنایی عمومی در بین معلمان شهری و روستایی و دبیران زن و مرد وجود دارد. به عاوه طبق مقدار میانگین مشاهده می گردد که انسان محوری و محیط محوری در بین دبیران شهری به ترتیب برابر ۰۸/۱۸، ۳۸/۱۷ و بطور معناداری بیشتر از انسان مداری و محیط مداری در بین دبیران روستایی به ترتیب برابر۸۱/۱۶، ۵۹/۱۶ می باشد. و همچنین در شاخص بی اعتنایی عمومی نسبت به نگرش زیست محیطی در هر دو منطقه شهری و روستایی در دبیران با جنسیت مرد شاخص بااتری را نشان می دهد. لذا، می توان چنین تحلیل نمود که معلمان مناطق روستایی نسبت به معلمان مناطق شهری عمدتا به مسائل زیست محیطی و توسعه نگرش زیست محیطی در محیط اطرافشان کمتر توجه داشته و میزان اطاعاتشان نسبت به آموزش محیط زیست اندک است. لذا، پیشنهاد می شود، آموزش محیط زیست به عنوان واحدی درسی در برنامه درسی مدارس قرار گیرد و معلمان در این رابطه در دوره های ضمن خدمت آموزش ببینند.

کلیدواژه ها:

زیست محیطی ، نگرش معلمان ، جنسیت ، شهر و روستا