معناگرایی حضور نور در معماری سنتی ایران

از دیرباز این رسالت معماری بوده که فضا را به مکانی تبدیل کرده است. معماری از مجموعه ای از فضاها ناشیمی شود که با داشتن یک ویژگی یا هویت خاص به مکان تبدیل می شوند. فضا به تنهایی ارزشی نخواهد داشتو وقتی مکان شد. جوهر وجودی ان نور اشکار می شود. مکان را می توان به عنوان یک تجربه درونی از دنیایبیرون دید که شامل انواع دیدگاه ها و تعدادی گشودگی است. مکان به دلیل عناصر مختلفی است که نور میتواند یکی از این عوامل باشد. معماری سننی ایران پیوسته تحت تاثیر عوامل اقلیمی بوده است. نور خورشید رامی توان تاثیر گذارترین عامل اقلیمی موثر بر بافت شهر و شکل گیری بناهای سنتی دانست که با توجه به موقعیتو شدت تابش در اقلیم ایران باعث ساماندهی فضا و ایجاد راهکارهای مناسب برای کنترل شده است. نور طبیعی. عناصر متعددی مانند آرسی، پنجره، شبک و روزن را می توان در فضاهای معماری ایجاد شده برای تعامل با نورمشاهده کرد. راهکارهایی که امروزه به دلیل پیشرفت تکنولوژی و تکیه بر آن به فراموشی سپرده شده اند. درمعماری ایرانی، فراهم کردن شرایط مناسب برای مشاهده و تجربه تنوع طبیعی نور و تاکید بر این تنوع از طریقعناصر معماری، میزان نور، روش های استفاده از آن، جلوگیری از تابش نفوذی و روشنایی بخش های مختلفهمواره مورد توجه بوده است. مرکز توجه معمار، کاربردهای گسترده نو اعم از کاربردی، فیزیکی و معنوی درمعماری سنتی حکیمانه ایرانی به کار رفته است. این مطالعه به دنبال آن است که نور را به عنصر کلیدیمکانیزاسیون تبدیل کند و به دلیل تغییر در کیفیت و کمیت آن، مکان های مختلفی ایجاد کند که ساکنان رابیش از پیش وابستگی کند. مهم ترین مسئله این است که با پیشرفت تکنیک های ساخت و ساز برای دستیابیبه سهولت اجرا، در بیشتر موارد توجه به ظرافت های گذشته و در سبک های مختلف معماری از نو متاسفانهامروزه دیگر دیده نمی شود و تاثیررگذار تلقی نمی شود. قدرت نور در درک فضا و بالا بردن کیفیت معماری و بهدنبال آن کیفیت زندگی استفاده نشده است. توجه به جنبه های معنایی و فیزیکی یکدیگر و اهمیت نور روز ازآموزه های برخورد پیشینیان ما با این موضوع است.

کلیدواژه ها:

نور ، معماری سنتی ایران ، بیان معناگرایی ، هویت