بافت های تاریخی در گذر زمان

بافت ها و ابنیه تاریخی از مصادیق میراث گرانبهای غیر منقول فرهنگی هستند که در تعداد قابل توجهی از شهرهای کنونی کشور ماموجودند. این بافت ها گرچه به لحاظ عدم انطباق با زیرساخت های شهرهای کنونی و یا فرسودگی کالبدی که آنهم ناشی از غفلت و بیتوجهی جامعه در طول ادوار مختلف تاریخ بوده در میان هیاهوی ساخت و سازهای جدید رو به خاموشی و فراموشی هستند، اما گواه وشاهدی بر هویت فرهنگی و تاریخی این دیار محسوب می شوند.آنچه به بافت تاریخی معنا و مفهوم می بخشد، تنها کالبد و جنبه های فیزیکی و بصری آن نیست بلکه ابعاد اجتماعی مطرح در فعالیتهای شهری است که درون این اماکن انجام می پذیرد بنابراین باید درون مایه آنها را شناخت و برای حفظ و ارتقای کیفیت عوامل مرتبطبا مسائل اجتماعی آنها کوشش وافر انحام داد. به بیان دیگر کیفیت دیداری، کارکردی، فضایی و اجتماعی با یکدیگر مرتبط و متناظرند.عدم توجه به بهسازی ونوسازی این بافت ها، فرسودگی فیزیکی و کالبدی آنها را به همراه داشته و متعاقبا کیفیت زندگی را تحت تاثیرقرارخواهد داد. بدین معنا که اندک اندک ساکنین بومی به دلیل کاهش ارزش اقتصادی بنا و همچنین تنزل رتبه اجتماعی بافت مربوطه، اینمحلات را ترک نموده و افراد غیر بومی در آنها ساکن خواهند شد. با این وصف این بافتها یکی از مهم ترین عوامل پایداری اجتماعییعنی حس تعلق به مکان را از دست می دهند. بنابراین حفظ ویژگی های ارزشی بافت های قدیمی و خلق ویژگیهای جدید و متناسب بانیاز روز و تعریف مجدد ارزشهای گذشته برای پاسخگویی به نیازهای معاصر به مفهوم بازآفرینی یا مرمت شهری امری ضروری است.این نوشتار با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه تحقیق مرور متون و اسناد کتابخانه ای وجمع آوری اطلاعات تدوین شده وبا تکیه بر مبانی نظری موضوع به ارائه سنجه های کیفی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

بافت شهری ، بافت تاریخی ، سرمایه اجتماعی ، بازآفرینی