تدوین اصول معماری فضاهای باز مسکونی بر افزایش تعاملات اجتماعی با تاکید بر روان شناسی محیطی در شیراز

یکی از نقش های اصلی فضاهای باز، ارتقا روابط اجتماعی از طریق فعالیت های اجتماعی است. در دوران معاصر به دنبال تنزل نقش فضاهای باز در معماری مسکونی کشور، نه تنها این فضاها برای ارضای نیازهای اجتماعی مناسب نبوده، بلکه سبب قطع رابطه اجتماعی و نادیده گرفتن سنت ها و فرهنگ جوامع نیز شده است. بنابراین نظر به اهمیت وجود روابط و تعاملات اجتماعی بین انسان ها و نادیده گرفتن علم روانشناسی محیط در طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی، پژوهش حاضر بر آن است که با بررسی و شناخت اصول معماری فضاهای باز مجتمع های مسکونی راهکارهایی را ارائه نماید که سبب بهبود روابط همسایگی و افزایش تعاملات اجتماعی ساکنین گردد. بدین منظور در این تحقیق پس از بیان مباحثی در حوزه فضاهای باز در مجتمع های مسکونی و تعاملات اجتماعی به تدوین اصول معماری موثر در ارتقای تعاملات اجتماعی در مجنمع های مسکونی با تاکید بر روانشناسی محیطی پرداخته است. نوع روش تحقیق کیفی و به لحاظ هدف کاربردی می باشد و به منظور جهت جمع آوری داده های مورد نیاز از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده نموده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که اصول معماری موثر بر تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی شهر شیراز به دو دسته کالبدی و فعالیتی تفسیم می شوند که هر کدام نیز دارای زیر مجموعه هایی می باشند.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، روانشناسی محیطی ، مجتمع مسکونی ، فضای باز.