اثربخشی زوج درمانی براساس مدل طرحواره بر استیگمای ادراک شده و دلزدگی زناشویی در بیماران زن مبتلا به ناباروری

مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی زوج درمانی براساس مدل طرحواره بر استیگمای ادراک شده و دلزدگی زناشویی در بیمارانزن مبتلا به ناباروری بود. این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. ۴۲ نفر از زنان مبتلا به ناباروری بودند و از خرداد تا شهریور ماه سال۱۴۰۱ مراجعه کننده به بخش ناباروری بیمارستان امام خمینی (ره) واقع در استان ساری با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند.سپس به صورت تصادفی در گروه آزمایش (تحت زوج درمانی براساس مدل طرحواره) (n=۱۲) و گروه کنترل (n=۱۲) گمارده شدند.ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک، استیگمای ادراکشده و دلزدگی زناشویی، در سه مرحله خط پایه،پس از مداخله و پیگیری سه ماهه جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر چندمتغیری انجام شد. یافته ها نشان داد که در گروه تحت زوج درمانی براساس مدل طرحواره، میانگین نمره استیگمای ادراک شده، دلزدگیزناشویی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طرز معناداری کاهش و افزایش پیدا کرده است (P>۰/۰۰۱). نتایج این پژوهشنشان داد که زوج درمانی براساس مدل طرحواره میتواند در بهبود استیگمای ادراکشده و دلزدگی زناشویی در زنان مبتلا به ناباروریموثر باشد.

کلیدواژه ها:

استیگمای ادراک شده ، دلزدگی زناشویی ، زوج درمانی براساس مدل طرحواره ، ناباروری