بررسی روند آفرینش فرم در آثار معماری دهه هشتاد ایران

معماری امروز در هیئت یک زمان و بیان جهانی این بار در کسوت تکثر گرایی و پذیرش زمینههای خلاق و بدیع سعی دارد که یک جریان باز و فرصتهای تازه را فراهم سازد. در حال حاضر عصری شروع شده که در آن همه ما به دنیای واقعیتهای متنوع و متکثر عادت میکنیم.همه در حال خارج شدن از حصارهای امنیتی قبایل، سنتها و جهان بینیهای خود و وارد شدن به تمدن جهانی هستیم که به گونهای کاملاً فراگیر، کثرت گرا و پلورایستی است. به عبارتی همانگونه که چارلز جنکز بیان مینمود: عصر پست مدرن عصر انتخابهای بیشمار و فزاینده است .دوران معماری معاصر ایران همواره تلاش بر این داشته که همزمان با حضوریشاخص در معماری جهان، ادامه دهنده معماری سرزمین کهن خویش باشد.اگرچه این حرکت هنوز به نیروها و مسیر واقعی خود دست نیازیده ولی می تواند بر خودببالد که به استمرار خود تا رسیدن به هدف نهایی ادامه می دهد. اثرات جهانی شدن بر فرهنگ و معماری ایرانی متفاوت از دیگر نقاط و حتی دارای تمایزاتی اساسی در بطن خود خواهد بود.شکل گیری پایه های اندیشه ای و فلسفی منسجم برای معمار امروز ایرانی، نیازمند بستر سازی لازم از سوی جامعه شناسان،فرهنگ شناسان، انسان شناسان،فلاسفه،اقتصاد دانان و... است تا بتوان به تعریفی جامع از انسان ایرانی امروز دست یافت. نسل سوم معماران ایران نیز هم سو با جریانات معماری غرب، دغدغه ای جز فرار از سیطره ی معماری مدرن ندارند. ظاهر امر این طور نشان می دهد که خون تازه ای در رگ های معماری جوان ایران جاری شده و موج تازه ای در حال شکل گیری است.به نظر می رسد نسل جدید پس از یک وقفه طولانی به خود آمده و با یک انرژی مضاعف سعی در جبران این عقب ماندگی فرهنگیدارد.آنچه روشن است چنین جریانات شتاب زده ای همواره همراه با خطاهای فاحش خواهد بود.امروزه علاوه بر فعالیت های طراحان و معماران، مطالعات نظری و گاهنقدهای علمی در گوشه و کنار آن انجام میگیرد.اما خلاء سازماندهی و رهبری این جریانات به شدت احساس می شود و عدم وجود یک ساختار و انسجام در مسیر، مشکل اصلی معماری معاصر ایران است. جریانی است که از آن تحت عنوان جریان هویت خواه یاد می شود.از هویت تعاریف متعددی ارائه گردیده است.در معماری معاصر،متفاوت بودن حرف اول را می زندو ملاک تأیید و تشویق معمار،خلق اثری متفاوت می باشد.بدیهی است که اصالت دادن به تفاوت با داشتن هویت پایدار در تضاد قرار خواهد گرفت.معماری معاصر به علت وابسته بودن به سلیقه ی فردی معماران،فاقد یگانگی و هویت جمعی است و به تعبیری بی هویت می باشد. این مقاله به بررسی روند شکل گیری فرم در دهه هشتاد می پردازد و موارد عینی و نمونه های ساخته شده را مورد بررسی و مقایسه قرار میدهد.روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی بوده است که در این راستا، در ابتدا چهارچوب نظری تحقیق، با مطالعه برروی اسناد و مدارک کتابخانه ای وسپس بررسی نمونه های شاخص معماری در این دهه و نحوه رویکرد انها به مقوله فرم مورد بررسی قرار میگیرد.