بررسی تطبیقی انسان کامل در اندیشه عرفانی مولانا و ملاصدرا

انسان یکی از مباحثی است که همواره مورد توجه اندیشه ی بشری بوده است. بحث شناخت انسان ازگستره ترین مباحثی است و به تمامی فعالیت های علمی و فکری انسانها جهت می دهد و این موضوع همواره در فلسفه متعالیه و عرفان مورد بحث بوده است و کیفیت مراحل رسیدن به سلوک و در نهایت انسان کامل مورد توجه عارفان بوده است و از مهمترین موضوعاتی بوده است که ذهن عارفان و متفکران هر دوره ای را به خود مشغول نموده است. دوتن از این عارفان مولانا جلال الدین بلخی و ملاصدرای شیرازی است. از دیدگاه این دو عارف انسان حامل اندیشه الهی است و مقام خلیفه ای دارد. و هیچ کس در دیدگاه خداوند خوار مابیه و حقیر نیست. و راه وصول به حق، موقوف و منحصر به صورتی خاص از پرستش نیست، بلکه هرکاری که از سرسوز و اخلاص به حق انجام شود، راهی به حق است و از هر دلی به حقیقت راهی است. پژوهش حاضر با هدف آشنایی با انسان کامل ازنظر عرفانی مولانا و ملاصدرا و به شیوه توصیفی- تحلیلی نوشته شده است. نگارنده در این پژوهش پس از ارائه تعاریفی از انسان و انسان کامل، به بررسی نظریه ها و دیدگاه های مولانا و ملاصدرا در مورد انسان و در نهایت انسان کامل و ویژگی های آن پرداخته و به این نتیجه رسیده است که مولانا و ملاصدرا انسانکامل را روح عالم و عالم را به منزله ی جسم او می دانند. انسان کامل بیب دردهای انسان های هبوط یافته و رانده شده است، انسان کامل مظهر صفات الهی و نور می باشد. او مقصود و خلاصه جملگی آفرینش و معشوق خداوند است.

کلیدواژه ها:

انسان ، مولانا ، ملاصدرا ، عرفان ، الگوی انسان کامل