ارجاع به زمان ازدست رفته، به مثابه امر حاضر در عکس های خصوصی

عکس همواره چیزی را از گذشته، رد و جعل می کند. تأکید حضور-آن-جای مصداق در عکس بی گمان نشأت از فهمی در برابر آندارد که فحوای چنین ردی را بر تن عکس مورد پرسش قرار می دهد. ارتباط با گذشته ای که عکس به مثابه هستی درذات خود سودایآشکارگی اش را دارد، در زمان حال که رؤیت آن را مهیا می سازد، به سان کنشی است متأخر که از جانب مخاطب خاص عکس، ادراکمی شود. چه که او همزمان با رؤیت، به خوانش گذشته ای مشغول است که به جز در عکس، «حضور »ش را چنین مستند نمی توان مطالعهکرد. وجود زمان گذشته در بطن عکس با عناصری گره می خورد که برای مخاطب خود حامل فهم پیشینی هستند از هر آنچه در زندگیازدست رفته او تداعی گر معنا بوده، و توأمان اصرار می ورزند بر موقت یبودن تمامی انگاره های ذهنی و عینی که میان وی و سطح عکسدر جریان است. بنابراین، چگونه است که آن-جا-بودگی هماره مصداق و پیوند همیشگی «واقعیت و گذشته » که «ارجاع » عکس ازبطن آن برمی خیزد، یکی شدن حقیقت عکس را (مصداقی که حضورش دیگر تنها منوط به قاب عکسی است که در برابر دیدگان است)،با واقعیت آن ) «آنچه بوده » از مصداقی که در برابر دوربین عکاسی، حضوری واقعی و آنی، داشته است) پایه گذاری می کند؟رولان بارت، در آخرین کتاب خود، اتاق روشن « ارجاع » را گوهر عکس می نامد؛ ارجاع به «آنچه بوده »، که اکنون به سان امری حاضرو کنشگر در عکس حضور دارد. در مقاله حاضر به بررسی چگونگی هستومندی زمان گذشته در بستر عکس، و تبیین ویژگی های متمایز«ارجاع به گذشته » در عکس های خصوصی پرداخته و تأثیراتی را که چنین «ارجاعاتی » به مثابه هستی عکس در خوانش و تأویل اثربر مخاطب خود خواهند داشت، مورد تحلیل قرار خواهیم داد.

کلیدواژه ها:

عکس های خصوصی ، آنجا بودگی مصداق ، رولان بارت ، زمان گذشته ، ارجاع