اثربخشی امید درمانی مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر بر افزایش بهزیستی روانشناختی و تاب آوریدانش آموزان چند معلولیتی دوره ی متوسطه شهرستان زیرکوه

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی امیددروانی مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر بر بهبود بهزیستی روانشناختی و تاب آوریدانش آموزان چندمعلولیتی دوره ی متوسطه شهرستان زیرکوه بود. بدین منظور با توجه به طرح پژوهش نمونه ای شامل 30دانش آموز به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و در دو گروه 15نفری کنترل و آزمایش جایگذاری شدند.پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیویدسون (2003 )و بهزیستی روانشناختی ریف ( 1989)توسط دانش آموزان و با همیاریدبیران محترم تکمیل و جلسات امید درمانی بر روی دانش آموزان گروه آزمایش در ده جلسه اجرا شد. داده های به دستآمده توسط آزمونهای آماری تی نمونه های مستقل و تحلیل کواریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان دادامیددرمانی مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر اثر معناداری بر افزایش بهزیستی روانشناختی و تاب آوری دانش آموزان چندمعلولیتی شهرستان زیرکوه دارد به طوریکه امیددرمانی قادر به تبیین 64/9درصد از واریانس نمرات بهزیستی روانشناختیو 43/6درصد از واریانس نمرات تاب آوری دانش آموزان بوده است. بنابراین پیشنهاد میشود با استفاده از مبانی روانشناسیمثبتنگر توجه جدیتری به دانش آموزان کمتوان و خصوصاً چندمعلولیتی شود

کلیدواژه ها:

امیددرمانی ، بهزیستی روانشناختی ، تاب آوری ، دانش آموزان چندمعلولیتی