آسیب شناسی کیفیت ساخت و ساز در بافتهای فرسوده و راهکارهای ارتقاء آن با رویکرد مشارکتی مورد مطالعه: منطقه 17 شه رتهران

تحولات سریع ساختار شهری تهران در سالهای اخیر از موضوعاتی است که نظام شهرسازی برنامه ریزی و مدیریت شهری را تحت تاثیر قرار داده و متعاقب آن ناسازگاری کالبدی ناشی از این دگرگونی عمده ترین آسیبی است که در دو وجه ناهمگونی و ناپایداری بافتهای قدیمی و فرسوده و نوساز قابل تامل می باشد که در ابعاد ناهنجاری های مختلف کالبدی، اجتماعی ، فرهنگی، رفتاری و زیست محیطی نمایان گشته است در این زمینه اجرای برنام هایی مانند بهسازی مرمت، زنده سازی، نوسازی و. با هدف تجدید حیات شهری و یا جلوگیری از افت شهری از مهمترین شیوه هایی است که در کانون توجه متخصصین و مرجیان شهرسازی قرا ردارد و محور اصلی اجرای این برنامه ها مشارکت شهروندان می باشد تحقیق حاضر نشان می دهد که مشارکت شهروندان در بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده در چهار محور 1- فرهنگ مردم 2- میزان فراهم بودن مقتضیات مدیریت مشارکت 3- قواعد و قوانین حاکم بر زندگی مردم یم تواند موثر واقع شود لذا در این مقاله تلاش بر این است که با تبیین الگوها و شیوه های مختلف مدیریتی و مشارکت مردمی و معایب محاسن هریک جهت بهسازی و ساماندهی و مدیریت صحیح و علمی پیشنهاد گردد در انتها این پژوهش این نتیجه حاصل شد که برنامه بازآفرینی، نوسازی و بهسازی بافتهای فرسوده شهری، به دلیل امکان استفاده از ظرفیت های قابل توجه و به دلیل احداث مسکن و توسعه دسترسی به خدمات شهری در آن به عنوان یکی از برنامه های سیاست توسعه درون زای شهری محسوب می شود لیکن تحقق این برنامه بهدلیل سرمایه گذاری هنگفت مورد نیاز آن با توجه به سطح گسترده بافت های فرسوده جز مشارکت مردم وبخش غیر دولتی امکان پذیر نیست.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی مشارکتی ، مردمی ، بافت فرسوده ، بهسازی و نوسازی ، منطقه 17 شهر تهران