شاخص زیست پذیری در محیط های شهری (مطالعه موردی: بخش مرکزی شهر مقدس قم)

بهبود شرایط زندگی در محیط های شهری علاوه بر افزایش میزان جذابیت آنها، بستر مناسبی را برای دستگی و اهداف کلان توسعه پایدار فراهم می کند. با این وجود رشد شتابان شهرنشینی و دیگر مسائل مرتبط با توسعه شهری، موجب شده تا بر مشکلات این سکونتگاه ها افزوده شود. این وضعیت نیز در بسیاری از شهرهای ایران که با پیامدهای رشد شتابان شهری و نبود منابع مالی و انسانی کافی در فرآیند مدیریت دست به گریبان هستند، به خوبی قابل درک است. از این رو پژوهش حاضر می کوشد تا ضمن شناسایی مشخصه های جوامع شهری زیست پذیر، وضعیت زیست وزیری بخش مرکزی شهر قم را ارزیابی کند و به این پرسش پاسخ دهد که این محدوده از نظر شاخه 67 ص های زیست پذیری چه وضعیتی دارد؟ روش این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی و همچنین بررسی های اسنادی ، پیمایشی و میدانی، از جمله فنون و تدابیر اتخاذ شده در این پژوهش می باشد. بر اساس یافته های پژوهش باید سیاست هایی برای تمرکز زدایی فعالیت ها،تغییر در سیاست های توسعه مبتنی بر خودرو محوری تلاش برای تثبیت ساکنان قدیمی منطقه (نوسازی، افزایش کیفیت خدمات محله) و از این قبیل موارد، اتخاذ شود تا کیفیت زندگی در این بخش از شهر بهبود یابد.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری ، معیارهای زیست پذیری ، مدیریت شهری ، بخش مرکزی شهر