بررسی پارامتریک بار طراحی لغزش در میراگر اصطکاکی پال

مطالعات تحلیلی و آزمایشگاهی گسترده ای که تاکنون در خصوص مقابله با اثرات مخرب زلزله ها بر سازه ها انجام شده است، دلالت بر کارائی مناسب مکانیزمهای مختلف کنترل لرزه ای غیر فعال سازه ها، بعنوان گزینه ای کارآمد برای مقابله با نیروهای زلزله دارند. از میان روشهای مختلف کنترل، بکارگیری میراگر اصطکاکی پال، به علت داشتن مکانیزمی ساده و عدم نیاز به مصالح و تکنولوژی خاص، می تواند بعنوان یکی از بهترین راههای ارتقاء رفتار لرزه ای سازه ها موجود محسوب گردد. با استفاده از میراگرهای اصطکاکی پال، ضمن افزایش سختی، قابلیت اتلاف انرژی هیسترزیس سازه نیز بیشتر خواهد شد. این میراگرها با رفتار غیر ارتجاعی خود در نقاط مختلف یک سازه، سبب اتلاف انرژی ورودی ناشی از تحریک زمین لرزه می گردند. همچنین می توان با انتخاب مناسب پارامترهای طراحی، از ورود اعضای اصلی سازه ای به محدوده رفتار غیر ارتجاعی که متجر به خرابی های موضعی در نقاطی از آنها می شود، برای سازه های با اهمیت بالا جلوگیری کرد و یا آن را به حداقل رساند. در این مقاله ضمن استفاده از میراگرهای اصطکاکی پال جهت کنترل غیر فعال یک قاب سه دهانه فولادی 10 طبقه، اثرات ناشی از سختی بادبندی میراگر اصطکاکی و شتاب حداکثر زمین (PGA) بر مقدار بار لغزش مورد بررسی قرار می گیرد نتیجه این بررسی های محدود نشان دهنده آن است که مقدار بهینه باز لغزش مورد بررسی قرار می گیرد نتیجه این بررسی های محدود نشان دهنده آن است که مقدار بهینه بار لغزش در این نوع میراگرها علیرغم اینکه مستقل از محتوای فرکانسی شتابنگاشت های انتخابی است، و با افزایش سختی ناشی از مکانیزم اصطکاکی پال (افزایش در مقاطع بادبندی) و یا کاهش در مقدار PGA شتابنگاشتها کوچکتر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

کنترل غیر فعال ، میراگر اصطکاکی ، بار لغزش