پیشینه آب شرب شیراز به روایت مستندات تاریخی و پیشکسوتان

همواره آب یکی از عوامل مهم در تجمع انسانها به دور یکدیگر بوده و از این طریق شالوده تشکیل شهرها را پایه ریزی نموده است. آب مایه آبادانی است. شهر ایرانی ، مانند همه شهرهای دنیای قدیم ، باید در جایی شکل می گرفت که به آسانی به آب روان دسترسی می داشت ، با این حال در بسیاری مواقع ، محل استقرار شهر ، به تبع شرایط اقلیمیفلات ایران، در جاهایی تعیین شد که به وسیله حفر قنات به آب می رسید. آب ،عنصری ساختاری در شهر است . منحصر به فرد این موضوع ، شیراز است.در این تحقیق از طریق مطالعه دقیق کتاب ها، مقالات،روزنامه ها و مصاحبه با کارشناسان و دست اندر کارانی که اطلاعات جامع و عمیق نسبت به مسایل آب شرب دارند، مشخص گردید که منابع تامین کننده آب شرب شیراز،از دیر باز تا کنون منابع آبی چاه یا منابع آبی روان (چشمه ، قنات ) بود.منابع آبی روان شامل نهر اعظم،رودخانه شش پیر،رودخانه تنگ سرخ،، قنات حسین آباد، گود مریم، محمد طاهر خانی، علی مرادخانی، کاظم آباد،آب قوامی، قنات خیرات بزرگ ،آب زنگی، رکن آباد، سعدی، لیمک، تنگ قره پیری، کوشک بی بی چه، معین آباد، ، خبره، جلالی، حاج شمس، منصورآباد و شیخ محمدی، رضا آباد، سالاری، هاشم آباد، اسفندیاری،شاهزاده، محمدرضاخانی، حاج باقری، حسین آباد، صاحب دیوانی، نصرت،حسن آباد و شفیع آباد بودند که به همراه چاه های سطحی داخل منازل و آب انبارهای حافظیه ، هفت تن ، پشت حمام وکیل ، دیوانخانه تنها منبع نامین کننده اب شرب شهر شیراز تا سال 1331 بودند.از سال 1331 و با اقدام منحصر به فرد آقای محمد نمازی در خصوص لوله کشی آب شرب ،مسیر تامین آب شرب از آب روان به سمت چاه گرایش پیداکرد،به گونه ای که در حال حاضر بیش از 70 درصد آب شرب شیراز، از طریق 163 حلقه چاه آهکی و آبرفتی و 30 در صد آن از طریق سد درود زن تامین میشود

کلیدواژه ها:

پیشینه آب شرب شهر شیراز ، آب شرب شیراز ، قنات های شیراز ، محمد نمازی