اثر تاریخ نشاکاری برزمان وقوع بیشترین کمبود آب در اراضی شالیزاری بالادست شبکه در طول دوره رشد برنج مطالعه موردی: اراضی شالیزاری رودخانه ناورود

حدود یک چهارم اراضی شالیکاری استان گیلان در خارج از شبکه آبیاری و زهکشی سپیدرود قرار دارند. منبع تامین آب زراعی برای این اراضی، رودخانه ها و چاههای موجود در سطح استان میباشند که از کوه های جنوبی استان سرچشمه میگیرند. در سال های اخیر بروز تغییراتی در سطح حوزه آبخیز این رودخانهها، نظیر دستاندازی به جنگل ها، برداشت های غیر زراعی و فعالیتهای عمرانی موجب تغییر در توزیع زمانی مقدار آب قابل تخصیص برای اراضی شالیکاری گردیده است که میتواند در شرایط برنج کاری تاثیر گذار باشد. تاریخ مناسب شروع کشت برنج با توجه به آورد رودخانه و شرایط آب و هوایی، از جمله عواملی است که می تواند در تطبیق با شرایط مزبور موجب استفاده بهتر ازاین منابع آبی گردد.تنش خشکی باعث کاهش عملکرد و تنش در مرحله گل دهی باعث افزایش درصد پوکی برنج می شود. در این بررسی تاریخهای مختلف کشت شامل زود کشت، میان کشت و دیر کشت از لحاظ و زمان کمبود آب در انتهای فصل مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بازه زمانی زودکشت بهترین شرایط را به لحاظ زمان وقوع بیشترین کمبود آب دارا میباشد، به طوری که در هیچ یک از سالهای مورد مطالعه،کمبود شدید آب در هیچ یک از مراحل حساس رشد برنج (رقم غالب منطقه) در بازه زمانی زودکشت رخ نمیدهد در حالی که در بیش از 50 درصد سالهای مورد مطالعه (7سال) در بازه زمانی میانکشت و در بیش از 40 درصد آنها ) 5 سال( در بازه زمانی دیرکشت، بیشترین کمبود آب در مراحل حساس رشد برنج)رقم هاشمی به عنوان رقم غالب منطقه( رخ داده است.

کلیدواژه ها:

برنج ، زمان کمبود آب ، تاریخ کشت ، نیاز آبی ، رودخانههای محلی