رابطه جهت گیری مذهبی و سلامت معنوی با تاب آوری

در سال های اخیر روان شناسی مثبت گرا مورد توجه روان شناسان قرار گرفته که به جای پرداختن به نابهنجاری ها و اختلالها بر توجه بیشتر به توانمندی ها و استعداهای انسان تاکید دارد. این رویکرد مثبت گرا هدف نهایی خود را شناسایی شیوه هایی می داند که بهزیستی و شادکامی انسان را به دنبال دارد. از این رو عواملی که سبب سازگاری هرچه بیشتر آدمی با نیازها و تهدیدهای زندگی شوند، بنیادی ترین عاملهای مورد پژوهش در این رویکرد از روانشناسی هستند. در این میان تابآوری جایگاه ویژه ای در حوزه های روانشناسی رشد و تحول، روانشناسی خانواده و بهداشت روانی یافته است به طور کلی واژه تاب آوری به عوامل و فرایندهای اطلاق می شود که خط سیر رشد را از خطر به رفتارهای مشکل زا و آسیب روانشناختی قطع کرده و علی رغم وجود شرایط ناگوار به پیامدهای سازگارانه منتهی می شوند به بیان دیگر تاب آوری ظرفیت روبرو شدن، غلبه کردن و حتی قویتر شدن به وسیله تجربه مشکلات یا آسیبها است. البته تاب آوری تنها پایداری در برابر آسیبها با شرایط تهدیدکننده نیست و حالتی انفعالی در رویارویی با شرایط خطرناک نمی باشد بلکه شرکت فعال و سازنده در محیط پیرامونی خود است.