بهره گیری از اصول معماری ایرانی سنتی در جهت ارتقای کیفیت زندگی در سکونتگاه ها با تاکید بر معماری پایدار

امروزه با افزایش سریع جمعیت و رشد شهرنشینی و متعاقب آن توسعه ی بدون برنامه و از طرفی هم به دلیل غفلت از گذشته و تجربه هایی که می توانستیم از آنها درس بگیریم، با یک معماری بحران زده روبرو هستیم .زیبا شناسی معماری یکی از ابعاد لاینفک طراحی معماری می باشد که بدون آن معماری با هر طرح پیچیده اش دارای ارزش معمارانه نخواهد بود. از مشکلات اصلی جوامع معماری امروز این است که سکونتگاه ها در معماری بدون توجه کافی به نوع اقلیم و سنت حاکم بر آن منطقه شکل می گیرد. این مسیله نه تنها باعث پیدایش یک معماری ناخوشایند در جامعه شده بلکه در خلاف مسیر پایداری محیطی نیز گسترش می یابد. از توصیه های مهم و جدی برای جامعه معماری امروز، رعایت اصول های لازم جهت دستیابی به توسعه پایدار می باشد. با بهره گیری از نکات مثبت بسیاری که در معماری همساز با اقلیم و تکنیک های به کار رفته در معماری سنتی ایران نهفته شده، می توان بی آنکه آسیبی به محیط پیرامون طبیعی وارد آید به یک معماری پایدار بومی در ایران دست یافت که در کنار احترام به ارزش های مقدس گذشته، اصول پایداری، هویت و ارزش های فراموش شده در معماری ایرانی هم رعایت گردد. در این پژوهش عواملی را که سبب پایداری خانه هاس سنتی ایران شده، با روش توصیفی-تحلیلی بررسی کرده و به جمع بندی و ارایه راهبردهایی با توجه به فناوری جدید در راستای حفظ معماری بومی که موجب ارتقای کیفیت زندگی در سکونتگاه ها می شد .بپردازیم

کلیدواژه ها:

اصول معماری ایرانی ، کیفیت زندگی ، سکونتگاه ، معماری پایدار