طراحی بنای میان افزا به روش زمینه گرایی در بافت تاریخی(نمونه مطالعاتی بافت جلفای اصفهان)

فضاهای شهری و بناهایی که در بافت های تاریخی شهرها واقع شده اند، دارای محیطی تاثیرگذار، از نظر ویژگی های برجسته معماری هستند، بافت تاریخی شهر اصفهان نیز، زمینه ای ارزشمند برای طراحی می باشد. در این میان، بافت جلفا، یکی از محله های تاریخی شهر، با بناهای شاخص بسیار است. در بعضی از نقاط این بافت تاریخی، وجود فضاهای تعریف نشده، به پیوستگی کالبدی آن خدشه وارد کرده است، همچنین در برخی نواحی عدم تعریف کاربری سرزنده کننده منجر به کاهش خوانایی و امنیت در بافت شده است. یکی از راه های تعریف دوباره ی این یکپارچگی کالبدی و بصری در طراحی شهری و معماری، ایجاد ساختارهای جدید در زمین های به جا مانده است. ساختارهای جدید یا بناهای میان افزا در صورتی که کاربری مناسب داشته باشند و با روشی متناسب با محیط پیرامون ساخته شوند یکپارچگی را به بافت تاریخی برمی گردانند. در این پژوهش سعی شده است با شناخت و تحلیل رویکردهای طراحی بناهای میان افزا، شیوه ای که متناسب با بافت تاریخی جلفا است معرفی گردد، همچنین معیارهای طراحی بناهای میان افزا برگرفته از منشورهای بین المللی متناسب با بافت تاریخی جلفا دسته بندی شد و اصول معماری ایرانی در طراحی ساختارهای جدید معاصر، در قالب نمونه های مطالعاتی معرفی گردید. این پژوهش از نوع کاربردی و روش تحقیق، توصیفی - تحلیلی می باشد، که در این راستا از شیوه ی کیفی استفاده شده است. روش گردآوری اطلاعات برای مباحث نظری، برپایه ی داده های کتابخانه ای، از طریق جمع آوری داده ها و اسناد می باشد.

کلیدواژه ها:

بنای میان افزا ، بافت تاریخی ، اصول معماری ایرانی ، زمینه گرایی