نقش فعالیت بدنی در توسعه و ثبات اختلالات اشتهایی

این مطالعه به منظور تعیین اهمیت بیماری زایی ورزش و تمرین در توسعه اختلالات اشتهایی صورت گرفته است. بیماران اختلال اشتهایی بستری شده و همچنین یک گروه کنترل هم سن مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به فعالیت های جسمی گذشته و جاری جمع آوری شدند. همچنین یک مصاحبه ی جامع برای تعیین سن شروع علایم تشخیصاختلالات اشتهایی به عمل آورده شد برای تعیین : 1)عمل کردن به رژیم غذایی پیشین؛ 2) بیماران درگیر رقابت های ورزشی؛ 3) بیش از اندازه بودن ورزش ؛ و 4) ارتباط معکوس سطح تمرین با کاهش وزن. نتایج نشان داده اند که بیماران از لحاظ جسمی، از گروه کنترل،در دوره نوجوانی به بعد و قبل از شروع نخستین معیارهای تشخیصی برای بی اشتهایی عصبی فعال تر بوده اند. تجزیه و تحلیل محتوایی اطلاعات مصاحبه ها نشان داد که 78% از بیماران درگیر ورزش بیش از حد شده اند، 60 % در رقابت های ورزشی قبل از شروع اختلالاتشان بودند 60% ورزش یا تمرین پیش از رژیم غذایی را گزارش دادند ٬ و 87 % ادعا کرده اند که سطح فعالیت های فیزیکی به طور پیوسته در طول بازه ی زمانی که میزان غذایدریافتی و از دست دهی وزن بیشترین کاهش را داشته٬ افزایش یافته است. نتایج نشان می دهند که بیش فعالی نباید به طور معمول به عنوان یک علامت ثانویه در بی اشتهایی عصبی٬ مشابه رفتارهای دیگر دیده شود. برای برخی از زنان کم اشتها٬ ورزش/تمرین بخش جدایی ناپذیر ازآسیب شناختی وپیشرفت خود گرسنگی است.