راه ها و ادله ی اثبات و نفی نسب در فقه و حقوق
محل انتشار: کنفرانس ملی علوم اسلامی و پژوهش های دینی
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,984
فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
RELIGI01_253
تاریخ نمایه سازی: 5 آذر 1397
چکیده مقاله:
نسب عرفا و لغتا رابطه ای است که از پیدایش یک انسان از انسان دیگر انتزاع می شود. در واقع نسب حقیقت شرعیه نیست، بلکه در فقه و حقوق بر معنای عرفی و لغوی اطلاق می گردد. چون شریعت با توجه به فطرت انسان ها نسبت به اتصال و حفظ نسب حریص است؛ لذا اصول و قواعدی برای ثبوت نسب مقرر کرده تا خانواده و جامعه استقرار پیدا کند. در رابطه با پیشینه پژوهش باید گفت مقالات متعددی از قبیل نقش دلایل ژنتیکی در دعاوی اثبات نسب، نقش آزمایش های دی ان ای در اثبات نسب از دیدگاه فقه امامیه و حقوق ایران و... کار شده است اما پژوهشی که بتواند اثبات، نفی نسب را بررسی نماید کمتر کار شده است. پژوهش حاضر در صدد پاسخگویی به پرسش هایی از قبیل؛ ادله اثبات نسب چیست ؛ راه های اثبات نسب کدام است ؛ حجیت آزمایش DNA به عنوان یک دلیل قطعی در اثبات نسب چگونه است و ... می باشد. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی به این نتیجه رسیده است که در فقه برای اثبات نسب با احتیاط عمل می شود، چرا که با کمترین دلیل نسب ثابت می شود اما جز با قوی ترین ادله که لعان است، نفی نمی شود. با این حال امروزه برای نفی نسب از دلایل دیگری چون عوامل ژنتیکی و آزمایشات پزشکی هم استفاده می شود.
نویسندگان
امین کریمی
دانشجوی کارشناسی ارشد فقه و حقوق خصوصی دانشگاه شهرکرد
سعید صفی شلمزاری
استادیار بخش حقوق دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهرکرد
رشید قدیری
استادیار بخش حقوق دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهرکرد
علی طاهری دهنوی
دانشجوی کارشناسی ارشد فقه ومبانی حقوق اسلامی دانشگاه شیراز