سنجش میزان زیست پذیری بافت های فرسوده شهری (نمونه موردی: محله نوده مشهد)

زیست پذیری شهری یکی از بزرگترین انگاره های برنامه ریزی شهری دوران معاصر است که هدف آن مطلوب کردن شرایط زندگی در بین تمامی ساکنین است. از طرفی بافت های فرسوده شهری به عنوان بستر زیست انسان شهرنشین به دلیل فرسودگی کالبدی، اجتماعی و اقتصادی دارای ناپایداری مکانی -فضایی هستند که برنامه ریزی برای ارتقاء کیفیت زیست این بافت ها اجتناب ناپذیر است. براین اسا هدف پژوهش حاضر، شناخت وضعیت زیست پذیری بافت فرسوده محله نوده مشهد و عوامل موثر بر آن است. بدین منظور روش مقاله حاضر، توصیفی-تحلیلی است و برای گردآوری داده ها از روش پیمایشی (توزیع پرسشنامه مردمی) بهره گرفته شده است. همچنین برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار BSC Designer، SPSS، Expert Choice استفاده شده است و از روش سلسله مراتبی AHP برای وزن دهی معیارهای زیست پذیری و کارت امتیاز متوازن برای مشخص شدن میزان زیست پذیری بافت فرسوده مطالعاتی استفاده شده است. از یافته های اصلی تحقیق شناسایی معیارهای زیست پذیری بافت فرسوده و شاخص های آن اشاره کرد که در این بین معیار دسترسی به خدمات با وزن 0,208 مهمترین عامل و معیار کیفیت فضاهای عمومی با وزن 0,090 ضعیف ترین عامل می باشد. از دیگریافته ها میتوان گفت، میزان زیست پذیری بافت فرسوده محله مطالعاتی 35,76 درصد می باشد که در این بین معیار تعاملات اجتماعی با 44,68 درصد بهترین وضعیت و معیار امنیت اجتماعی با 30,27 درصد ضعیف ترین وضعیت را به خود اختصاص داده اند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، زیست پذیری ، شاخص های زیست پذیری ، محله نوده مشهد