بررسی رابطه بین خودکارآمدی، امیدواری، خوش بینی و تاب آوری با استرس شغلی کارکنان دانشگاه بجنورد

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی، امیدواری، خوش بینی و تاب آوری با استرس شغلی کارکنان می باشد. روش: در این پژوهش توصیفی-همبستگی، جامعه آماری کلیه کارکنان شاغل در دانشگاه بجنورد ( هییت علمی و غیر هییت علمی) بودند. تعداد 140 نفر از آنها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه های سرمایه های روانشناختی و استرس شغلی (HSE) مورد سنجش قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و روش رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS-22 استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد، ضریب همبستگی بین خودکارآمدی (012/0< P، 240/0- =r)، امیدواری (002/0< P، 297/0- =r)، خوش بینی (001/0< P، 346/0- =r) و تاب آوری (001/0< P، 342/0- =r) با استرس شغلی منفی و معنی داری بودند. تحلیل رگرسیون با روش گام به گام نشان داد فقط متغیر خوش بینی جواز ورود به معادله رگرسیون را پیدا کردند (12/0R2=، 0001/0> P). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر اهمیت خودکارآمدی، امیدواری، تاب آوری و بویژه خوش بینی را به عنوان پیش بین استرس شغلی در بین کارکنان دانشگاهی نشان می دهد. بنابراین به دانشگاه ها توصیه می شود به منظور کاهش استرس های شغلی بر این متغیرها تاکید کنند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، امیدواری ، خوش بینی ، تاب آوری ، استرس شغلی