انقطاع و اتصال استثناء به الا در قرآن وتاثیرمعنایی آن

لفظ ظرف معناست و کشف رابطه الفاظ به درک و دریافت پیام منجر می شود از این رو شناخت دقیق رابطه الفاظ و اجزاء تشکیل دهنده کلام برای فهم درست معنا ضروری است و یکی از ساختارهای کلام وحی، اسلوب استثناء و دقایق و ظرائف آن است، که بدون تحلیل درست آن ساختار، درک عمیق معنا میسر نخواهد شد. آیات زیادی از قرآن مشتمل بر این اسلوب است که با نگرش به آیات قرآنی این حیطه متوجه خواهیم شد که در اغلب آیات مربوط به این ساختار مناقشه زبانی بین مفسران و نحوی ها وجود دارد و گاها نگاه هایمختلف آنان به آیات، منجر به تغییرحکم در آیات شریفه خواهد شد و بعضا این تاویلات تاثیر چندانی در معنای آیه ندارد بلکه فقط یک مناقشه زبانی است. به هنگام تحلیل این دسته آیات به این نتیجه می رسیم که در بسیاری از موارد مفسران و نحوی ها به معنای ظاهری آیات بسنده نمی کنند و با توجه به شان نزول و قراءات و قواعد نحوی و... در صدد تفسیر و تاویل آیه هستند و به کررات مشاهده میشود که بسیاری از تفاوتهای که در معانی آیات مشاهده می شود ناشی از تاویلات مفسرین و نحوی ها است، لذا در این مقاله تلاش شده است که مصادیق انقطاع و اتصال استثناء به الا در قرآن و تاثیر معنایی آن با تکیه برتحلیل ساختاری اسلوب استثناء و بررسی تطبیقی دیدگاه های مفسرین بزرگی همچون زمخشری، قرطبی، شوکانی، ابوحیان اندلسی و طباطبائی و...... مورد کنکاش قرارگیرد.

کلیدواژه ها:

قرآن ، استثناء به الا ، انقطاع ، اتصال.