طراحی و ساخت نمونه آزمایشگاهی دستگاه سنجش بارکاری فیزیکی و ارزیابی میزان کاربردپذیری آن در محیط های کاری

زمینه و هدف: استاندارد طلائی طبقه بندی بارکاری فیزیکی شاخص ٪ V O2max است که به دلیل دشواری اندازه گیری، در محیط های کاری واقعی کاربرد ندارد. اخیرا روشی جهت تخمین VO2max از روی سه پارامتر ضربان قلب استراحت، ضربان قلب کار و وزن، برمبنای یک شبکه عصبی فازی در نرم افزار متلب ارائه شد. هدف از این مطالعه، طراحی و ساخت نمونه آزمایشگاهی دستگاه طبقه بندی بارکار فیزیکی برمبنای این روش می باشد. روش کار: برنامه نویسی دستگاه با نرم افزار آردوینو و به زبان C++ در برد توسعه AVR نوشته شد و توسط پروگرمر به IC منتقل شد. خروجی سنسور سنجش ضربان قلب از طریق پروتکل IFC به برد وارد شد. نمره کاربردپذیری دستگاه توسط 20 کارشناس بهداشت حرفه ایی شاغل در صنعت، تعیین و با طبقه بندی بارکاری فیزیکی به صورت دستی، مقایسه شد. یافته ها: میانگین نمره کاربردپذیری این سیستم برابر با84/6± 7/3 برآورد گشت. این نمره در طبقه B با کاربردپذیری خیلی خوب قرار میگیرد. همچنین زمان صرف شده جهت طبقه بندی بارکاری فیزیکی با روش دستی حدودا دو برابر زمان مورد نیاز جهت تعیین آن با دستگاه ساخته شده بود. بحث و نتیجه گیری: شبکه ANFIS ارائه شده جهت تخمین بارکاری فیزیکی، در قالب یک دستگاه جهت به کاربری در صنعت ارائه شد. با توجه به عدم دقت کافی شاخص های رایج جهت تخمین بارکاری فیزیکی من جمله ضربان قلب، دستگاه مربوطه جایگزین مناسبی جهت روش های قبلی می باشد. کاربردپذیری بالا و زمان مورد نیاز کم، دو مزیت دستگاه ارائه شده هستند.

کلیدواژه ها:

طبقه بندی ، بارکاری ، اکسیژن مصرفی