بررسی راهکارهای آموزشی دانش آموزان دیرآموز مقطع ابتدایی مناطق محروم

می دانیم که بعضی از کودکان سریعتر از کودکان دیگر می آموزند و نیز بعضی از آنان از دیگر همسالانشان در یادگیری کندترند و در نتیجه در تامین نیازهای خویش و یا خواسته های دیگران از آنان دچار مشکلاتی میشوند. دانش آموزان دیرآموز گروهی از کودکان هستند که بهره هوشی معادل 70 تا 85 دارند و حدود 6/13 درصد کل جمعیت را تشکیل میدهند. این گروه از کودکان دارای هیچ گونه علامت جسمی یا ظاهری مشخصی نیستند و به جز در امور تحصیلی و فعالیتهای پیچیده ذهنی که ممکن است با شکست مواجه شوند در سایر امور زندگی میتوانند مستقل عمل کرده و موفق شوند. هدف این پژوهش آن است تا از طریق شیوه های مناسب یاددهی و یادگیری مناسب و هدفمند به معلمان کمک کند تا فرایند یادگیری دانش آموزان دیرآموز را تسهیل کنند و ظرفیت یادگیری آنها ارتقاء بخشند. دانش آموزان دیرآموز دارای محدودیتهای یادگیری یا محرومیتهای محیطی هستند که اثر خود را بر روی پیشرفت تحصیلی آنها میگذارد . این دانش آموزان پس از شکست های پیاپی تحصیلی که با آن مواجه میشوند در نهایت مجبور به ترک تحصیل از مدرسه عادی میشوند. با اجرای برنامه تلفیق دانش آموزان دیرآموز، نه تنها مخاطبین اصلی (دانشآموزان) بلکه دانشآموزان (عادی) دیگر و معلمان مدارس عادی از اثرات مثبت آن بهره مند خواهندشد. اثراتی که به شکل بالاتر رفتن قابلیتهای آموزشی معلمان، غنی تر شدن محتوای موارد آموزشی، گسترش قابلیتهای انسانی همکلاسیها و در نهایت بالارفتن احساس مسئولیت جامعه در جهت پذیرش گروه های متفاوت افراد نمود می یابند.

کلیدواژه ها:

دانش آموزان دیرآموز ، ظرفیت یادگیری ، قابلیت آموزشی معلمان ، مقطع ابتدایی