بررسی نظریه تربیتی خودگردانی در شاهنامه

یکی از نظریه های تربیتی خودگردانی است نخستین بار توسط روانشناس برجسته کانادایی یعنی آلبرت بندورامطرح شد. در این نظریه فرد با کنترل آگاهانه، در شرایط مختلف به مدیریت رفتار خود می پردازد. این فرایندریشه در احساس کنترل و توانایی تغییر پیامدها دارد. از دیدگاه بندورا عوامل محیطی و درونی در خودگردانیافراد تاثیر می گذارد و یادگیرنده برای مدیریت، تنظیم و تغییر رفتارهای خود شیوه های تقویت (تشویق)، تنبیه،کنترل شرایط محرک و پرورش پاسخ های ناهمساز را به کار می گیرد. هدف از این نظریه تربیت انسان هایمستقل، خودگردان و دارای اعتماد به نفس بالاست. به دلیل این که نظریه خودگردانی یکی از اهداف مهم درزمینه تعلیم و تربیت محسوب می شود، این پژوهش به بررسی این نظریه در شاهنامه فردوسی اختصاص یافتهاست. حاصل این پژوهش که به روش کتابخانه ای و بر مبنای توصیف و تحلیل انجام شده است، نشان می دهدکه در شاهنامه نیز عوامل موثر در خودگردانی دیده می شود است، چه محیط بیرونی و چه عوامل درونی. همهشیوه های تنظیم و تغییر رفتار در شاهنامه دیده شده است.

کلیدواژه ها:

نظریه خودگردانی ، آلبرت بندورا ، تعلیم و تربیت ، شاهنامه