بررسی زبان حماسی در دو داستان اژدهاکشی در شاهنامه و گرشاسب نامه

این مقاله بر آن است تا با استفاده از الگوی زبان حماسی طراحی شده توسط اصغر شهبازی و مهدی ملک ثابت، به بررسی دوداستان اژدهاکشی در شاهنامه و گرشاسبنامه بپردازد و میزان توفیق سراینده این آثار را در استفاده از ظرفیت های زبانحماسی بسنجد. این مقاله همچنین به بررسی انتقادی برخی جنبه های الگوی مذکور نیز میپردازد. دستاورد این پژوهش نشانمیدهد که فردوسی در کاربست ظرفیت های زبان شعر در ایجاد فضای حماسی توفیق بیشتری نسبت به اسدی یافته است. بااین حال اسدی نیز در برخی موارد توانسته هم طراز با فردوسی در عرصه نظم حماسی قلم فرسایی کند.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، گرشاسب نامه ، زبان حماسی ، اژدهاکشی