ساختار زبان شفیعی کدکنی در هزاره ی دوم آهوی کوهی

در این مقاله، ابتدا با تکیه بر دو تعریف و توصیف دکتر شفیعی کدکنی از شعر، اولا زبان   به مثابه ی یکی از عنصرهای سازنده و نیز بستری که شعر چونان حادثه ای در آن روی می دهد ، بررسی گردیده و ثانیا به نقش ارتباطی و یگانه ساز آن در میان نجواگر و شنونده ، اشاره شده است. بنابراین، مباحثی نظیر تفاوت زبان شعر و زبان روزمره، نارسایی زبان در القای ما فی الضمیر ، زبان و اندیشه و زبان و جامعه به اختصار مورد بحث قرار گرفته است. در پی این مباحث به،کهن گرایی شفیعی کدکنی و استفاده ی قابل ملاحظه اش از واژگان محاوره و محلی به مثابه ی عنصرهای زبانی، واژه­های مشتق و مرکب متن و طرز ساخت آن ها، ساختارهای نامتعارفی نظیر جمع بستن اسامی، بیرون هنجارهای شناخته شده ی زبان، صفت و ساختار و جنبه های زیبا شناختی آن و به طور کلی مسایلی که عدول از قواعد دستور را نشان می دهند، اشاره شده است. سرانجام با طرح مساله ی زبان و زیبایی و تحلیل برخی از ترکیب های اضافی تشبیهی و استعاری و نیز ترکیب های پارادوکسی متن، این نوشته را به پایان برده ام.  

کلیدواژه ها:

زبان ، شعر ، اندیشه ، نادستور مندی ، زیبایی و تصویر