سرواپیدمیولوژی توکسوکاریازیس در کودکان 12-2 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر کرمانشاه در سال 1397

سابقه و هدف: توکسوکاریازیس (Toxocariasis) یکی از عفونت های مشترک بین انسان و حیوان می باشدکه با توجه به بومی بودن آن در کشور و منطقه می تواند به عنوان یک مشکل بهداشتی در گروه های آسیب پذیرمحسوب گردد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف برآورد میزان خطر آلودگی به توکسوکارا کنیس و مواجههبا انگل آن در کودکان انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر در ارتباط با 621 کودک 12-2 ساله مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر کرمانشاه انجام شد. پس از نمونه برداری و ثبت ویژگی های جمعیت شناختی، نمونه ها از نظر وجود آنتی بادی IgG ضد توکسوکارا کنیس با استفاده از روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون دقیق فیشر انجام شد. یافته ها: از میان 621 نمونه سرم که در این مطالعه مورد آزمایش قرار گرفتند، هشت نمونه (1/3 درصد) ازنظر وجود آنتی بادی ضد توکسوکارا کنیس مثبت بودند که از این تعداد، پنج نفر پسر و سه نفر دختر بودند وتمامی آنها در مناطق شهری سکونت داشتند. هیچیک از این افراد سابقه خاکخواری، لمس و بازی با سگرا نداشتند و تنها در محل زندگی یک کودک، سگ نگهداری می شد.نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که میزان شیوع سرمی آلودگی به توکسوکاریازیس در کودکان مورد بررسینسبتا پایین است؛ هرچند که تاییدکننده برقراری چرخه انتقال انگل در منطقه می باشد؛ از این رو با توجه بهاهمیت بهداشتی آن، تدوین و اجرای راهکارهایی به منظور کنترل و پیشگیری از این عفونت در میزبانان نهاییانگل جهت کاهش هرچه بیشتر عفونت های انسانی، لازم و ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

توکسوکاریازیس ، توکسوکارا کنیس ، سرواپیدمیولوژی