اخلاق و رویکردهای اخلاقی در برنامه ریزی محیط زیست

یکی از مسائلی که در سال های اخیر مورد توجه صاحب نظران قرار گرفته است این است که علی رغم صرف هزینه های کلان برای انجام پروژه های عظیم محیط زیستی نتایج چندان رضایت بخشی حاصل نمی گردد. این موضوع متفکران را به این فکر رهنمود کرد که حل مسائل محیط زیستی جدای از امور فنی نیازمند رویکرد جدیدی شامل رویکردهای جامعه شناختی، اخلاقی و فلسفی می باشد. امروزه با وقوع بحران های زیست محیطی، نحوه نگرش به ارتباط بین انسان و طبیعت به یکی از چالش برانگیزترین مسائل در حوزه اخلاق زیست محیطی تبدیل شده است. بدین خاطر بسیاری از اندیشمندان در تلاش اند راه حلی جامع برای فرارفت از بحران های خودساخته زیست­محیطی بیابند. از آنجا که مسائل زیست محیطی از نظر ماهیتی،میان رشته ای و کل نگر است و در زمینه و بافت های فکری ، فرهنگی و اجتماعی مختلف، رویکرد متفاوتی را بوجود می آورند. مطالعه حاضر به این منظور و با هدف بررسی رویکردها و نظریات اخلاق زیستی در برنامه ریزی و آموزش زیست محیطی انجام گرفته است.نتایج حاصل از ادبیات تحقیق و سایر پژوهش ها نشان داد در آموزش اخلاق زیست محیطی، می توان از روش های فراگیر محور و انسان گرا بهره گرفت. آموزش اخلاق زیست محیطی برای پرورش افرادی فعال و آگاه نسبت به محیط زیست خود و مسئولیتشان در حفاظت از آن می باشد که نیازمند شیوه تفکر چند بعدی می باشد و جدا از انسان، جامعه، طبیعت و محیط های ساخته بشر قابل تصور نیست.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، محیط زیست ، برنامه ریزی ، آموزش