آشنایی با عوامل جاودانگی معماری گذشته ایران و مقایسه آن با معماری معاصر با رویکرد ادبیات عرفانی ایران

این مقاله منتج از پژوهشی است هدفمند در جهت بررسی عوامل موثر بر تداوم و جاودانگی یک اثر معماری و از آن جهت حایز اهمیت می باشد که امروزه پس از گذشت دوران معماری ا سلامی و تلاش برای آفرینش معماری جاودانه، عمر هنر بسیار کوتاه تر از گذشته شده است. به طوری که امروزه شاهد شکل گیری آثار هنری هستیم که نه تنها در میان جامعه معماران بلکه بین عامه مردم نیز جایگاهی نداشته و چیزی برای عرضه به آیندگان ندارند. آنچه که از بر رسی آثار ماندگار در طول تاریخ به خصوص در دوره اسلامی به دست آمده نشان می دهد که لازمه جاودانگی یک اثر توجه هم زمان به تمام ابعاد انسانی مطرح در حوزه معماری چون انسان، هنرمند، جامعه تاریخ، طبیعت و خداوند است. معماری ایرانی در طول تاریخ از الگوهای ماندگاری استفاده کرده است که معماری معاصر با بی توجهی به آن و پذیرش بی چو ن و چرای معماری وارداتی و مدرن، این الگوها را به فراموشی سپرده است. لازم به ذکر است میان وازه پایداری و ماندگاری تفاوت اساسی وجود دارد که در این پژوهش به مقایسه لغوی آن ها و به بیان دیدگاه های صاحب نظران معماری در این خصوص می پردازیم و نقش ادبیات عرفانی ایران در جاودانگی آثار معماری را بررسی کرده و در نهایت برای هرچه بهتر روشن شدن موضوع تعدادی از بناهای ماندگار و جاودانه معماری ایران را به صورت خلاصه مورد بر رسی قرار می دهیم.

کلیدواژه ها:

جاودانگی ، ماندگار ، ادبیات عرفانی ، معماری ایرانی اسلامی ، معاصر