ضرورت بازشناخت مؤلفه های تأثیر گذار بر اجتماع پذیری انسان در فضای عمومی

وظیفه معماری یک فضای عمومی، افزایش میزان حضور انسان و همبستگی بین آنها می باشد،اما آنچه درواقع شاهد آن میتوان بود،کاهش روابط انسانی و ارتباطات چهره به چهره ونیز افزایش قدرت فناوری به نحوی که فضاهای مجازی، ارتباطات اینترنتی، دهکده جهانی و مسائلی از این دست، سبب شده تعاملات اجتماعی کمرنگ شده و به دنبال آن خطرات اجتماعی- روانی افزایش یابد. با توجه به پایین بودن سطح تعاملات اجتماعی به عنوان مسئله اصلی تحقیق، سعی شده است از طریق شناسایی عوامل تأثیر گذار بر اجتماع پذیری انسان، با استفاده از روش تحلیلی توصیفی ،فضای عمومی به عنوان واحد مطالعه، مکانی جمعی و رفتاری مورد توجه قرار داده شود.هدف اصلی این پژوهش، شناسایی مؤلفه های کیفی محیط، ارزیابی و تحلیل فضای عمومی، در جهت بیان راهکارهای اجرایی و عملی، برای دستیابی به افزایش تعاملات بوده تا بتوان ارتباط موثری میان انسان و فضا یافت و فرصت تعامل و ارتباط، اشتیاق به فعالیت،شکل گیری رویدادها، احساس امنیت، افزایش اعتماد به نفس و... ایجاد کرد.در این پژوهش اثبات شده است که کیفیت و ساختار کالبدی مناسب فضای عمومی به جهت اجتماع پذیری وجذب اقشار مختلف جامعه، امکان حضورافراد وخلق رویدادهای اجتماعی، فرهنگی وخاطرات جمعی را ایجاد خواهد کرد.همچنین هماهنگی آن با نیازهای انسان،الگوهای رفتاری، اعتقادات،فرهنگ مطابق با اکثریت جامعه، از راهکارهای عملی برای دستیابی به اجتماع پذیری انسان است.

کلیدواژه ها:

فضای عمومی ، اجتماع پذیری وتعاملات اجتماعی ، فضای مجازی