زبان ابزاری نمادین در ادبیات

هدف : نشان دادن ارتباط زبان و ادبیات و جدایی ناپذیر بودن این دو از یکدیگ ر و از جامعه . و اینکه ارتقاع یکی موجب ارتقاع دیگری خواهد شد . پیدایش زبان برای انسان اولیه که یافتن غذا، خوراک، پوشاک، و سرپناه جزئی از آرزوهای او محسوب می شد، دستاوردی بزرگ است . و زبان زمانی آغاز شد که نیاز انسان به کمک دیگری آغاز شد . زبان پدیده ای اجتماعی است که به عنوان نماد با تفکر و جهان خارج رابطه ای دوگانه دارد . و زبان قوی و تاثیرگذار ادبیات برای انتقال مفاهیم خود از زبان استفاده می کند . زبان شعر زبانی متفاوت است و اگر قاعده جمله سازی در زبان فارسی را فاعل، مفعول، و سپس فعل بدانیم، شعر، کلامی است که ا ز این قاعده گریزان است . اما آثار ادبی که از تغذیه قرن ها در طول تاریخ به وجود آمده اند، میوه های رسیده فرایندهای مختلف تکامل واژگان بوده اند . و اگر زمانی رابطه اجتماعی تحلیل رفته و فرد گرایی جای آن را بگیرد، انسانی جدا افتاده و منزوی به وجود خواهد آمد که ب ا اجتماعی بودن انسان مغایرت دارد . اگر چه شرایط اجتماعی قرن بیست و یکم در انزوای انسان نقش فراوانی دارد .

کلیدواژه ها:

انسان ، زبان ، زبان شناسی ، نماد یا نشانه ، نشانه شناسی ، نهاد اجتماعی ، جامعه ، ادبیات ، نویسنده ، شاعر ، تحولات اجتماعی