بررسی عوامل افول معماری در دوره پهلوی اول نسبت به دوره قاجار از منظر پدیدارشناسی

معماری ایران از دیرباز شاهد فراز و فرود بسیاری بوده که از شرایط اقلیمی و خواسته ای مردم در موقعیت های سیاسیو اجتماعی برخواسته و در دوران مختلف شاخصه های متفاوتی را با سبک های مختلف جهت بیان هویت خود براساسپدیده های محیطی به نمایش گذاشته است. این مقاله سعی دارد در گام نخست به بررسی و استخراج شاخصه هایمعماری معاصر ایران در دوره قاجار و پهلوی اول بپردازد و سپس پدیده های موثر بر این شاخصه ها را از منظرپدیدارشناسی و قیاس مورد ارزیابی قرار میدهد. روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی-تحلیلی است و با ابزارهایتحقیق مانند مطالعات کتابخانه ای، منابع اینترنتی مرتبط و بررسی آثار بجامانده به جمع بندی و نتیجه گیری پژوهشسوق داده شد. پژوهشگر در پی آن است تا با شناسایی پدیده ها و چرایی گسست معماری دوره پهلوی اول نسبت بهمعماری قبل خود شرایط افول معماری را در این دوره مورد ارزیابی قرار دهد. نتایج نشان میدهد که عوامل متعددی ازجمله ورود فرهنگی معماری غرب از طریق دانشجویان تحصیل کرده غربی، تاکید بر مصالح نوین و ... در گسست مفاهیمو تعاریف معماری دوره قاجار، در دوره پهلوی اول نقش داشته که از منظر پدیدار شناسی و جامعه شناختی قابل توصیفو بررسی است.

کلیدواژه ها:

افول معماری ، معماری قاجار ، معماری پهلوی اول ، پدیدارشناسی